"रस्त्यावर दोघांच्या बाचाबाचीचे पर्यावसन मारामारीत झाले." आपल्या घरी येणाऱ्या वृत्तपत्रात अशी बातमी जवळपास दर दोन - तीन दिवसाआड येत असते. रस्त्यावरचे गर्दुल्ले, दारुडे यांची अशी भांडणे होतच असतात, पण पत्रकारच असे रस्त्यावर मारामारी करायला लागले तर !
पण २० सप्टेंबर २०१७ रोजी त्रिपुरा येथे एका पत्रकारांची निर्घृण हत्या करण्यात आली. त्रिपुरा राज्यातील इंडियन पीपल्स फ्रंट ऑफ इंडिया (IPFT) आणि त्रिपुरा राजेर उपजाती गणमुक्ती परिषद या (TRUGP) या दोन संघटनांच्या राजकीय संघर्ष टिपत असतांना स्थानीय वृत्तवाहिनीचा पत्रकार शंतनू भौमिक याची हत्या आपल्या विरोधात वृत्तांकन करतो म्हणून TRUGP च्या गुंडांनी आपल्या पायाखाली तुडवत केली. पोलीस समोर असूनपण त्यांना फक्त बघ्याची भूमिका घेता आली. या प्रकरणात पोलिसांची हतबलता इतकी होती की जवळपास दोन तास त्यांना रस्त्यावर पडलेले शंतनू भौमिक यांचे शव ताब्यात घ्यायला लागले.
पण आपले व्यवसाय बंधू आपल्या मागे उभे नाहीत हे फक्त शंतनू भौमिक यांच्याच बाबतीत घडले असे तुम्हाला वाटत असेल तर तुम्ही चूक आहात. १९९८ ते २०१८ या काळात भारतात जवळपास १९ पत्रकार मारल्या गेले. यात शंतनू भौमिक यांच्या नंतर काश्मीर मध्ये इस्लामी अतिरेक्यांनी मारलेल्या शुजात बुखारी यांचे पण नाव आहेच. पण यांच्या करता पण भारतातील कोण्या पत्रकारांनी दोन अश्रू ढाळले नाही ही वस्तुस्थिती आहे. मग लासा कौल, पी एन हांडू, मोहम्मद शबान वकील, अली मोहम्मद महाजन, सय्यद गुलाम नबी, मोहम्मद शफी बट, गुलाम मोहम्मद लोन, मुश्ताक अली, गुलाम रसूल शेख, अल्ताफ अहमद फकतूर, सैदान शफी, तारिक अहमद, प्रदीप भाटीया, पर्वाज मोहम्मद सुलतान, अब्दुल माजित भट, आसिया जिलानी, अशोक सोडी, जावेद अहमद मीर वगैरे नावे तर कोणाच्या खिजगणतीत नसतील.
६ जानेवारी १८३२ या दिवशी मराठीत वृत्तपत्राची सुरवात केली. तेव्हा पासून आज पर्यंत महाराष्ट्राला १८८ वर्षाची पत्रकारितेची उज्वल परंपरा लाभली आहे. राज्यातील अनेक पत्रकार - संपादक यांनी जनतेला प्रगल्भ करायचे काम केले. महाराष्ट्र हे देशात “वृत्तपत्र” सुरू करणाऱ्या अग्रगण्य राज्यापैकी एक राज्य. देशाला लोकमान्य टिळक, खाडिलकर, आचार्य अत्रे, माडखोलकर सारखे दीग्गज पत्रकार दिलेला महाराष्ट्र हाच का? असा प्रश्न पडावा अशी परिस्थिती निर्माण झाली आहे. एकेकाळी राज्यातील वृत्तपत्रात दोन भिन्न वैचारिक बांधिलकी जपणारे पत्रकार पण गुण्यागोविंदाने एकत्र काम करतांना या राज्याने बघितले आहेत. म्हणूनच उजव्या विचाराच्या नागपूर तरुण भारतात काम करण्याचा अनुभव सांगतांना कट्टर संघ विरोधक आणि डाव्या विचारांकडे झुकलेले ज्येष्ठ पत्रकार प्रवीण बदरापूरकर कट्टर संघ विचारक माजी संपादक मा. गो. वैद्य यांच्या विषयी गौरोउद्गार काढतात हे त्याच मुळे.
असे नाही की राज्यात पत्रकारांवर हल्लेच झाले नाही, त्यांना राजकीय त्रास झाला नाही. पत्रकार निखिल वागळे यांना शिवसेनेच्या कार्यकर्त्यांनी मारहाण केलीच होती. वृत्तपत्र सृष्टीतपण व्यवसायिक राजकारणातून रुसवे फुगवे, शहा कटशहा झालेच नाही असे नाही. मात्र हे सगळे वृत्त सृष्टीच्या आतच राहिले.
मात्र आज पत्रकार कॅमेरा समोर एकमेकांशी भिडले हे मात्र राज्याच्या वृत्तसृष्टीला नक्कीच काळिमा फासणारी गोष्ट आहे. मुख्य म्हणजे या गुंडागर्दीचे फक्त आपल्या वैचारिक राजकीय बैठकी पाई कौतुक करणारे बघून यांच्या वैचारिक बांधिलकीची किळस येत आहे. मुख्य म्हणजे ज्यांनी मारले ते पत्रकार नंतर विजय मिळवल्याचा आनंद चहा बिस्कीट खाऊन साजरा करत आहेत असे फोटो मोठ्या अभिमानांनी टाकत आहे हा प्रकार तर खऱ्या पत्रकारांनी लाजेने मान खाली घालण्यासारखा आहे. आज ज्यांनी मार खाल्ला ते आता अंगरक्षक घेऊन फिरत असल्याचे छायाचित्र पसरत आहे. उद्या या अंगरक्षक पैलवणाने एक दोघा पत्रकारांना बुकलून काढले तर आज समर्थन करणारे तेव्हा पण असेच समर्थन करणार का ? हा खरा प्रश्न आहे.
मात्र एक नक्की सांगतो आज झालेली मारामारी ही फक्त वैचारिक विरोधातून झालेली मारामारी नसून त्याच्या मागे वृत्तवाहिन्या मधील TRP ची जीवघेणी स्पर्धा पण तितकीच कारणीभूत आहे. रस्त्यावर हाडाच्या तुकड्यासाठी भिडणारे कुत्रे जसे एकमेकांवर जातात तेच चित्र आजच्या या भांडणात दिसत होते.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा